تخریب هایی که جرم انگاری نشده اند!
به گزارش کادایف، تخریب و قطع درختان جنگل الیمالات با وجود آنکه دادستان مازندران به اعاده عرصه وضعیت سابق و جبران خسارات وارده دستور داده است اما بار دیگر، وجود خلاء قانونی در رابطه با محافظت از میراث طبیعی ایران، بخصوص آن دسته از میراث طبیعی که ثبت جهانی شده اند را گوشزد می کند.
به گزارش کادایف به نقل از ایسنا، شدت تخریب آثار طبیعی کم نیست، اما هنوز برای جرم انگاری این بخش، خلاء قانونی پررنگی وجود دارد. معضل دیگر در این بخش، تعدد متولیان است. بعد از قطع درختان جنگل الیمالات برای ایجاد پارکینگ یک مجموعه گردشگری که واکنش های زیادی هم به دنبال داشت و انگشت افترا به سمت دستگاههای مختلفی نشانه گرفته شد، پای وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی بعنوان متولی گردشگری و در عین حال میراث طبیعی هم به میان کشیده شد، که عزت الله ضرغامی ـ وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ـ در حاشیه اولین جلسه هیأت دولت در سال ۱۴۰۳ در واکنش به قطع درختان جنگل الیمالات برای اجرای یک پروژه گردشگری، اظهار داشت: «این مبحث ارتباطی به وزارت گردشگری ندارد. این اتفاقی که افتاده و دادستان مازندران ورود کرده است.»
او از طرفی خاطرنشان کرد که «وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به شکل جدی طرفدار محیط زیست است و مدیران ما در کنار میرات فرهنگی موظف به حفظ محیط زیست هستند و در مراکز فرهنگی درختکاری صورت می گیرد.»
ضرغامی بعد از این سخنان که در جمع خبرنگاران مطرح نمود، در شبکه ایکس (توئیتر) با تکرار این اظهارات، روی حرف های خود یک مرتبه دیگر به این شکل تصریح کرد: «ما برای حفظ محیط زیست به اندازه میراث فرهنگی اهمیت قائلیم. بخصوص آنکه ثبت جهانی باشد.»
منظور او، قرار گرفتن جنگل الیمالات در پهنه «جنگل هیرکانی» است که ۱۴ تیر ۱۳۹۸ در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت جهانی شد، اما با توجه به دامنه گسترده تخریب ها در آثار و میراث طبیعی، سوای اتفاقات اخیر، پرسش اینست که آیا واکنش در این حد می تواند بازدارنده باشد؟ قانون در اینباره چه می گوید و برخورد با متخلف و متخلفان چه باید باشد و چه جرم انگاری هایی در این حوزه شده است؟
مرکز پژوهش های مجلس سال ۱۴۰۱ در گزارشی با عنوان «لزوم جرم انگاری میراث طبیعی» به بررسی قوانین موجود در کشور پرداخته و به این نتیجه رسیده است که «میراث فرهنگی پشتوانه های قانونی بسیار غنی دارد و عموماً هر زمان صحبت از میراث است، میراث فرهنگی در نظر گرفته می شود. درحالی که میراث طبیعی، که بعنوان مکمل دیگر میراث فرهنگی مطرح است، غیر از قانون الحاق ایران به کنوانسیون حمایت میراث فرهنگی و طبیعی جهان مصوب ۱۳۵۳، هیچ پشتوانه قانونی دیگری ندارد. این در حالیست که بعضی از آثار طبیعی کشور مثل کوه دماوند یا چشمه معدنی باداب سورت از دهه ۸۰ خورشیدی در لیست آثار ملی و آثاری مثل جنگل های هیرکانی یا دشت لوت از دهه ۹۰ خورشیدی در لیست آثار میراث طبیعی یونسکو ثبت شده است. این امری بدیهی است که با ثبت هر اثر در فهرستی ارزشمند، گرایش گردشگران و بازدیدکنندگان برای مشاهده آن بیشتر می شود. این به معنای در پیشخوان قرار دادن اثر و بالا رفتن احتمال تخریب یا اقدام های مجرمانه حول آن است. ازاین رو ضرورت جرم انگاری و پشتیبانی از این میراث روز به روز بیشتر از قبل محسوس می شود.»
چشمه های باداب سورت، میراث طبیعی ملی که با تخریب انسانی مواجه می باشد
منبع: kadaif.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب