دغدغه های شغلی،
نجات آدم ها با دستمزد مرگ و فحش و کتک
به گزارش کادایف درد مفاصل امانشان را بریده. روح و روانشان پر از صحنه های دلخراش و شیون خانواده های داغداری است که گاهی از دستشان کتک هم می خورند و مجبورند توهین و تحقیرهایشان را هم تحمل کنند. با وجود کمبودهای بسیاری که دارند از کمبود نیرو گرفته تا تجهیزات پزشکی مجبورند گاهی ۲۴۰ ساعت در ماه کار کنند.
مشکلاتشان آنقدر زیاد است که نمی دانند باید از کجا شروع کنند. از سال قبل تا کنون حدود ۱۰ نیروی فوریت های اورژانس در حین مأموریت یا به علت سانحه رانندگی جان خودشان را از دست داده اند و حتی بیمه حوادث هم ندارند. در گرمای تابستان و سرمای زمستان در خیابان ها می چرخند تا جان انسان ها را نجات دهند.
«بزرگ ترین مشکل این شغل مخاطرات و فشار کاری آن است و باید جزء مشاغل سخت و زیان آور قرار بگیرد بخصوص که از سال قبل پذیرش دانشجوی خانم در رشته فوریت های پزشکی صورت گرفته و به زودی این عزیزان وارد چرخه عملیاتی خواهند شد. همکاران ما در بیمارستان ها و مراکز درمانی در یک محیط مطمئن و پایدار انجام وظیفه می کنند اما پرسنل در فوریت های پزشکی به محل هایی خوانده می شوند که نمی دانند چه اتفاقی افتاده است؛ از انفجار گرفته تا درگیری و نزاع، در سرما و گرما و جاده های صعب العبور؛ بنابراین یکی از مباحث مهم در اورژانس پیش بیمارستانی امنیت صحنه مأموریت، امنیت نیروی امدادی و البته امنیت مددجویان است. خیلی از آنان در حین رانندگی برای نجات جان مددجویان یا در محل حادثه، گرفتار سانحه شدند، برخی هم پس از آخر شیفت سنگین شب، در راه برگشت به منزل تصادفات رانندگی داشتند. از آبان سال ۱۳۹۹ تا آبان ۱۴۰۰ حدود ۱۲ نفر از نیروهای فوریت های پزشکی به علت سانحه رانندگی حین مأموریت و بیشتر از ۱۰ نفر در سنین جوانی بر اثر ایست قلبی جانشان را از دست داده اند و هیچ امتیازی برای آنان قائل نشده اند. حتی شهید خدمت هم محسوب نمی شوند و بیمه مسئولیت یا امتیاز خاصی هم به خانواده هایشان تعلق نگرفته است. در این زمان، ده ها نفر از همکارانمان در حوادث و ضرب و جرح ها گرفتار صدمه جدی شده اند. همه این موارد در زمان عادی بوده و شما تعداد مبتلا شدن و شهدای کرونا را در دو سال قبل به این آمار اضافه کنید تا به عمق مطلب پی ببرید.»
این صحبت های رضا قره باغی - رئیس انجمن فوریت های پزشکی ایران - است که خودش سابقه کار ۱۸ ساله در عملیات اورژانس تهران را دارد. او و همکارانش در انجمن پیگیر مشکلات شغلی فوریت های پزشکی هستند. گرچه انجمن آنان قدرت اجرایی چندانی ندارد با این وجود پیگیری های زیادی انجام می دهند و تلاش می کنند مشکلات همکارانشان در سرتاسر کشور را به گوش مسؤلان برسانند. آنان در انجمن، آموزش همگانی کمک های اولیه و تخصصی فوریت های پزشکی برای آمبولانس های خصوصی، نیروهای متخصص و عموم مردم هم برگزار می کنند و در زمینه رفاهی هم فعالیت دارند.
قره باغی به ایسنا می گوید: «توهین و برخورد نامناسب بعضی از همراهان بیمار به علت شرایط روانی با کارشناسان اورژانس ۱۱۵ و ضرب و جرح هایی که در صحنه مأموریت اتفاق افتاده فقط بخشی از فشار روانی و مشکلات کاری شغل فوریت های اورژانس پیش بیمارستانی است. باید نیروهای امدادی در این سطح، پرونده سلامت روانی و جسمانی داشته باشند چون که نیروهای اورژانس با صدمه های جسمانی و روحی زیادی دست و پنجه نرم می کنند و با عنایت به جابجایی بیماران که بعضی از آنان سنگین وزن هم هستند گرفتار مشکلات مفصل زانو و ستون فقرات می شوند. به علت زمان فشرده مأموریت ها، خیلی از آنان زمان غذاخوردن را از دست می دهند و گرفتار مشکلات گوارشی و زخم معده اند. این نیروها در صحنه حوادث زیادی حاضر می شوند و اتفاقات وحشتناک بسیاری می بینند. حتی شاهد شیون و سوگواری های خانواده های صدمه دیدگان هستند بنابراین احتیاج به ریکاوری روانی دارند. طبق استاندارد وقتی یک نیروی فوریت های پزشکی به مأموریت C.P.R یا کسی که فوت شده می رود برای بازتوانی روانی باید آن روز از دور عملیات بیرون برود اما به علت کمبود نیرو در کشور ما چنین اتفاقی نمی افتد.»
به گفته رئیس انجمن فوریت های پزشکی ایران، اورژانس پیش بیمارستانی با کمبود نیرو مواجه است: «طبق استانداردها بیشتر از ۵۰ درصد کمبود نیرو در حوزه فوریت های پزشکی وجود دارد و دلیل این را که نیروی جدید جذب نمی کنند، نمی دانم. در اینباره باید سازمان امور اداری و استخدامی و نهادهای دیگر پاسخگو باشند. مدیران اورژانس ۱۱۵ می گویند باید مجوزهای لازم در این حوزه صادر شود تا بتوانیم جذب نیرو نماییم و این که چرا مجوزهای استخدامی از جانب دولت های مختلف صادر نمی گردد جای سوال است. هیچ پاسخ روشنی هم در اینباره به ما داده نشده است. مطابق قانون باید فوریت های پزشکی جزء مشاغل سخت و زیان آور لحاظ شود اما متاسفانه در عمل نه بیمه سخت و زیان آور به آن تعلق گرفته و نه ساعت کاری آن کاهش پیدا کرده است. پرستاران شاغل در بخش های سوختگی و روان بیمارستان ها مشمول قانون مشاغل سخت و زیان آورند و سالانه ۶۰ روز مرخصی دارند. با ۲۰ سال سابقه کار هم بازنشسته می شوند. در حالیکه نیروهای اورژانس که علاوه بر بیماران سوختگی و روان با حوادث دهشتناک زیادی روبه رو هستند و افزون بر فشارهای روحی و روانی، حوادث زیادی جسم و جانشان را به خطر می اندازد، مشمول این قانون نیستند. خشونت کلامی و خطرات امواج رادیویی بیسیم برای پرستاران مرکز پیام و دیسپچ وجود دارد. افزون بر این خطرات خشونت رفتاری و جسمی هم نیروهای عملیاتی را تهدید می کند.»
طبق قانون فعلی باید نیروهای اورژانس ۲۵ ساله بازنشسته شوند اما قره باغی می گوید: «کسی را ندیدم که پس از این مدت بازنشسته شود و همه پس از ۳۰ سال و با صدمه های بسیار بازنشسته می شوند. حتی ضریب سختی کار همکاران ما در فوریت های پزشکی را پایین تر از پرستاران در بیمارستان ها زده اند. در حالیکه همکاران بیمارستانی ما در یک محیط امن کار می کنند اما نیروهای شاغل اورژانس پیش بیمارستانی، تابستان و زمستان در خیابان ها و در میانه حوادث مشغول فعالیتند. در اورژانس دو نفر نیروی فوریت باید یک بیمار را احیا کند در حالیکه بارها دیده ایم در محیط بیمارستان برای احیای یک بیمار یک تیم شامل چندین پزشک و پرستار و بهیار بالای سرش حاضر می شود.»
او معتقد است: «بسیاری از قوانینی که برای همکارانم در بیمارستان ها اجرا می شود با کارشکنی برای همکاران اورژانس اجرا نشده است. نمونه آن قانون ارتقای بهره وری کارکنان بالینی نظام سلامت است که پس از گذشت ۱۲ سال هنوز هم اجرای آن با مشکلات بسیاری مواجه می باشد. طبق این قانون باید ساعت کاری کارکنان عملیاتی کاهش پیدا کند تا خدمت رسانی به مردم به نحو بهینه ای صورت بگیرد. این قانون مصوب مجلس است و حتی در دیوان عدالت اداری هم رای وحدت رویه گرفته اما همچنان در فوریت های پزشکی قانون ارتقای بهره وری محدود و دست و پا شکسته اجرا می شود. فعالیت نیروهای فوریت های پزشکی مطابق قانون ارتقای بهره وری و بر مبنای سابقه خدمتی باید بین ۱۴۰ تا ۱۶۷ ساعت در ماه باشد اما خارج از این قانون تا ۲۴۰ ساعت شیفت می دهند و حتی بسیاری به دلیل درآمد پایین و مخارج بالا مجبورند تا ۴۸۰ ساعت کار کنند! تصور کنید یک ماه مگر چند ساعت دارد که این نیروها ۴۸۰ ساعت هم کار کنند؟ بطور قطع با این اتفاق راندمان کاری افراد پایین می آید و احتمال خطای پزشکی بالا می رود. در قانون ارتقای بهروری آمده که سلامت نیروهای امدادی فوریت های پزشکی و راندمان کار را بالا ببرند تا خطای پزشکی را کاهش دهند. مرخصی آنان هم مثل قانون کار است اما به علت کمبود نیرو کمترین استفاده را از مرخصی هایشان می کنند چون که باید نیروی جایگزین معرفی کنند و بعد به مرخصی بروند. مطابق قانون ارتقای بهره وری باید یک ماه مرخصی اضافه بر سازمان به نیروهای فوریت های پزشکی تعلق بگیرد که این قانون رعایت نمی گردد و معمولاً نیروها نمی توانند از یک ماه مرخصی خودشان استفاده کنند چون نیرویی برای جایگزین کردن ندارند.»
قره باغی به مساله فرهنگی در کارشان هم اشاره می کند: «مدیریت بحران در خانواده ها و حوادث جا نیفتاده است. وقتی با کمبود نیرو روبه رو هستیم باید پرسنل دو برابر ساعت نرمال کار کنند بنابراین خستگی آنان چند برابر می شود. از طرفی چون تعداد پایگاه های ما نسبت به جمعیت کم است، فاصله زمانی رسیدن اورژانس به محل حادثه هم افزوده می شود که می تواند به درگیری ها دامن بزند. برای مثال بارها پیش آمده همکارمان از جای دورتری اعزام شده و مورد ضرب و شتم قرار گرفته و گرفتار شکستگی و صدمه شده است. مشابه این اتفاقات را در شهرستان هم داشته ایم. مورد دیگر تماسهای بی مورد با اورژانس است و فکر می کنم باید رسانه ها تماس با اورژانس را با هماهنگی سازمان اورژانس کشور و انجمن فوریت های پزشکی، فرهنگ سازی کنند و آموزش دهند تا مردم برای هر موردی با اورژانس تماس نگیرند. تماسهای کاذب باعث می شود آمبولانسی که باید برای مأموریت های واقعی اعزام شود به مأموریت های غیر اورژانسی اعزام شود. بارها پیش آمده برای یک سردرد ساده یا مشاجره خانوادگی با اورژانس تماس گرفتند و نیرو اعزام شده و متوجه شدند مورد اورژانسی نبوده است.»
رئیس انجمن فوریت های پزشکی ایران اظهار می کند: «به دلیل مأموریت های بالا بخصوص در کلانشهرها با فرسودگی ناوگان عملیاتی مواجهیم. عمر آمبولانس ها ۱۰ ساله است اما این روند در کلانشهرها به علت تعداد بالای تماس و اعزام فعالیت آمبولانس ها بدون وقفه و ۲۴ ساعته صورت می گیرد که عمر مفید آنها کمتر از هفت سال است. بنابراین خیلی از آمبولانس ها از رده خارج شده اند و به آن صورت که باید تجهیزات جدید جایگزین آن نشده است. فکر می کنم حدود ۴۰ هلیکوپتر امداد هوایی فعال در سطح کشور داریم که یک هلیکوپتر در کلانشهر تهران فعال است و در جاده هایی که مسافت طولانی دارد و امکان دارد خطر جانی برای مصدوم داشته باشد یا در زمان ترافیک شدید، مورد قطع عضو، یا صدمات شدید به ارگان های حیاتی بدن از هلیکوپتر استفاده می شود.»
بیشتر نیروهای مرکز پیام اورژانس، پرستارند و تحصیلات آکادمیک دارند. همینطور در حوزه عملیاتی اورژانس پیش بیمارستانی رشته های تحصیلی فوریت های پزشکی، پرستاری، اتاق عمل و هوش بری فعالیت می نمایند و تعداد پزشکان در میان آنان محدود است.
جعفر میعادفر - رئیس اورژانس کشور - هم به تازگی از کمبود تجهیزات و نیروی انسانی بعنوان یکی از اشکالات این حوزه یاد کرد: «سه سال است هیچ آمبولانسی وارد ناوگان نشده و نیمی از ناوگان ۵۷۰۰ آمبولانسی بیشتر از ۱۰ سال عمر دارند و اگر به این ناوگان خسته و فرسوده، آمبولانس وارد نکنیم بخشی از خدمات ما گرفتار چالش می شود. البته قرارداد هزار دستگاه آمبولانس را داریم اما بودجه آن مشخص نشده است و ما درخواست می نماییم تا بودجه آن که حدود ۱۱۰۰ میلیارد تومان در بودجه ۱۴۰۱ آمده، بعنوان یک لزوم لحاظ شود. هنوز محل ۵۰۰ پایگاه در کانکس است که این کانکس هم محل زیست است و هم محل کار کارکنان که در واقع پاسخگوی شرایط ما و در شأن نیروی انسانی نیست. حدودا ۷۰ در صد مأموریت ها در ۱۰ الی ۱۲ کلانشهر انجام می شود که محروم ترین وضعیت را دارند و ترافیک و مدیریت زمان از مهم ترین چالش های ماست. ۲۴ هزار پرسنل داریم و ۱۸ شهید در روزهای کرونا داده ایم. مشاغل ما از مشاغل دشوار می باشد و در شهرهای پرجمعیت همکاران ما بیشتر از ۱۰ مأموریت انجام می دهند.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب