هزارپای غول پیکر 3 متری، هیولایی به اندازه یک خودرو
کادایف: کشف هزارپای غول پیکر ۳۲۶ میلیون ساله، یادآور این حقیقت است که زمین در گذشته خانه موجوداتی بوده که حتی تصورشان هم خوفناک است.
یک هزارپای غول پیکر باستانی حدود ۳۲۶ میلیون سال پیش، در دوره کربنیفر، روی زمین زندگی می کرد. این جانور که به سرده منقرض شده ی Arthropleura متعلق می باشد، حالا عنوان بزرگ ترین بی مهره خشکی زی شناخته شده در تاریخ زمین را یدک می کشد.
این فسیل بعد از ریزش یک صخره در سواحل شمال انگلستان نمایان شد. تکه ای از ماسه سنگ که در نگاه اول عادی به نظر می رسید، اما درون آن بخشی عظیم از زره بدن جانوری نهفته بود که زمانی بر جنگل های استوایی زمین می خزید.
هیولایی به اندازه یک خودرو بخش کشف شده، قطعه ای از اسکلت خارجی این جانور است که حدود ۷۵ سانتی متر طول دارد. با این وجود، دیرینه شناسان با مقایسه ی این نمونه با ردپاها و فسیل های مشابه، تخمین می زنند که طول کامل Arthropleura می توانسته به ۲٫۶ تا ۲٫۷ متر برسد که حدودا هم اندازه یک خودروی کوچک بوده که وزن آن تا ۵۰ کیلوگرم تخمین زده می شود.
این هزارپای باستانی در مقیاسی بطورکامل متفاوت ظاهری شبیه نسخه های امروزی داشت. بدنی پهن، ده ها بخش زره دار و ساختاری که آنرا به یکی از هولناک ترین موجودات خشکی زی عصر خود تبدیل می کرد.
دنیای پیش از دایناسورها Arthropleura میلیونها سال قبل از ظهور دایناسورها روی زمین می زیست. در عصر کربنیفر که سیاره ما شرایطی بطورکامل متفاوت داشت.
خصوصیت های عصر کربنیفر سطح اکسیژن جو بیشتر از امروز بود
جنگل های انبوه و سرخس های غول پیکر سطح زمین را پوشانده بودند
بریتانیای امروزی در نزدیکی خط استوا قرار داشت
چنین محیط گرم و مرطوبی، همراه با منابع غذایی فراوان، بستری ایده آل برای رشد جانوران عظیم الجثه فراهم نموده بود.
برای دهه ها، فرض غالب این بود که افزایش سطح اکسیژن جو عامل اصلی غول آسا شدن بندپایان باستانی بوده است. اما این کشف جدید روایت ساده پیشین را به چالش می کشد.
بررسی ها نشان داده است این فسیل به دوره ای متعلق می باشد که هنوز اکسیژن به اوج خود نرسیده بود. این مساله توجه محققان را به عوامل دیگری همچون وفور پوشش گیاهی و مواد آلی، نبود شکارچیان بزرگ خشکی زی، و فضای اکولوژیکی حدودا خالی جلب کرده است. ترکیبی که می توانست راه را برای سلطه چنین غول هایی هموار کند.
این موجود عظیم چه می خورد؟ باآنکه فسیل های کامل از سر Arthropleura نادر هستند، اما شواهد موجود نشان داده است که این جانور احیانا گیاه خوار یا لاشه خوار بوده است. رژیم غذایی آن به احتمال زیاد شامل برگ ها، تنه های پوسیده و بقایای گیاهی کف جنگل می شد. بعبارت دیگر، این «هیولا» بیشتر نقش یک بازیافت کننده طبیعی را ایفا می کرد.
Arthropleura حدود ۲۹۰ میلیون سال پیش منقرض شد. دانشمندان باور دارند تغییرات اقلیمی، خشک تر شدن محیط ها و ظهور مهره داران پیشرفته تر، در کنار هم پایان این جانور اعجاب انگیز را رقم زده اند. با عقب نشینی جنگل های مرطوب، زیستگاه مناسب برای چنین جانور عظیمی از میان رفت و صحنه برای بازیگران جدید تکامل آماده شد.
منبع: dailygalaxy
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب