بعد از ۱۴۳ سال تایید شد
کادایف: کبوترها با کمک گوش داخلی خود میدان مغناطیسی زمین را حس می کنند؛ فرضیه ای علمی که ۱۴۳ سال به فراموشی سپرده شده بود، در نهایت تأیید شد.
به گزارش کادایف به نقل از خبر آنلاین، به نقل از زومیت، دانشمندان سر انجام یکی از بزرگ ترین معماهای زیست شناسی را حل کردند: کبوترها و خیلی از حیوانات دیگر چه طور مسیر خویش را در مهاجرت های طولانی پیدا می کنند؟ پژوهشی جدید، شواهد محکمی ارائه می کند که این پرندگان با بهره گیری از جریان های الکتریکی خیلی ضعیف در گوش داخلی خود، میدان مغناطیسی زمین را حس می کنند و از آن بعنوان قطب نمای طبیعی بهره می برند.
به گزارش ساینس، این کشف اعجاب انگیز فرضیه ای قدیمی را که در سال ۱۸۸۲ توسط کامی ویگیه، جانورشناس مطرح شده بود، بعد از نزدیک به یک ونیم قرن فراموشی، باردیگر زنده می کند. ویگیه در زمان خود حدس زده بود که گوش داخلی مهره داران می تواند مانند یک مدار الکتریکی عمل کند و جهت میدان مغناطیسی را تشخیص دهد؛ ایده ای که حال بنظر می رسد به حقیقت نزدیک بوده است.
اریک وارانت، عصب زیست شناس دانشگاه لوند، اهمیت کشف را این گونه توصیف می کند: «جام مقدس زیست شناسی حسی، فهمیدن سازوکار حس مغناطیسی است. این تحقیق شواهدی برای یک شیوه جدید مغناطیس یابی ارایه می کند و مسیر عصبی آنرا در مغز نشان داده است.»
توانایی حس کردن میدان مغناطیسی زمین که «مغناطیس یابی» نامیده می شود، به طیف وسیعی از جانوران از پرندگان و حشرات گرفته تا لاک پشت ها کمک می نماید تا در مهاجرت ها و یافتن غذا جهت یابی کنند. تا پیش از این، دو سازوکار اصلی برای توضیح این پدیده وجود داشت، اما هیچ کدام نتوانسته بودند تمام مشاهدات را توضیح دهند:
اولی، پروتئین های حساس به نور به نام «کریپتوکروم» در چشم که نوعی تصویر بصری از میدان مغناطیسی ایجاد می کنند. دومی، بلورهای غنی از آهن به نام «مگنتیت» که در مقابل میدان مغناطیسی واکنش نشان می دهند.
تیم پژوهشی به سرپرستی دیوید کیز از دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ، بعد از آنکه مقاله ی فراموش شده ی ویگیه را پیدا کردند، تصمیم گرفتند گوش داخلی کبوترها را بررسی نمایند. آنها ۱۳ کبوتر را در معرض میدان های مغناطیسی کنترل شده قرار دادند و سپس با روش های پیشرفته تصویربرداری، فعالیت مغز آنها را تحلیل کردند. برای اطمینان از این که حس بینایی نقشی در این فرایند ندارد، آزمایش مشابهی را با ۱۴ کبوتر دیگر در تاریکی مطلق تکرار کردند.
نتایج خیره کننده بود: تحلیل ها نشان داد که میدان مغناطیسی، قسمتهایی از مغز را فعال می کند که مستقیم از گوش داخلی سیگنال دریافت می کنند. این سیگنال ها از هسته دهلیزی (مرکز پردازش اطلاعات تعادل) به مزوپالیوم (مرکز یکپارچه سازی اطلاعات حسی) و سپس به هیپوکامپ (ناحیه ی کلیدی برای جهت یابی فضایی) ارسال می شد. بررسی دقیق تر سلول های گوش داخلی نیز نشان داد که نوع خاصی از سلول های مویی در مجراهای نیم دایره ای، به تعداد زیادی کانال یونی حساس به ولتاژ مجهز هستند که ابزاری ایده آل برای تبدیل القای الکترومغناطیسی به سیگنال عصبی است.
کشف تازه نه تنها سازوکار سوم و قدرتمندی برای مغناطیس یابی معرفی می کند، بلکه مسیر عصبی دقیق آن از گوش تا مراکز عالی مغز را نیز برای اولین بار به تصویر می کشد. گام بعدی دانشمندان اینست که دریابند مغز چه طور این سیگنال های الکتریکی خام را به نقشه ای کاربردی برای جهت یابی تبدیل میکند.
بی گمان، کامی ویگیه نیز از شنیدن این که فرضیه ی ۱۴۳ ساله اش امروز به سنگ بنای درک جدیدی از دنیای حیوانات تبدیل گشته است، خیلی خوشحال می شد.
حرف آخر اینکه این پژوهش شواهدی برای یک شیوه جدید مغناطیس یابی ارائه می کند و مسیر عصبی آن را در مغز نشان داده است. توانایی حس کردن میدان مغناطیسی زمین که مغناطیس یابی نامیده می شود، به طیف وسیعی از جانوران از پرندگان و حشرات گرفته تا لاک پشت ها کمک می نماید تا در مهاجرت ها و یافتن غذا جهت یابی کنند.
منبع: كادایف
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب